نداشتن دمپایی مردانه نایک به پا موجب بسیاری از زمین خوردن ها در افراد مسن در داخل خانه است.
انتخاب کفش های داخلی، به ویژه، این پتانسیل را دارد که تأثیرات قابل توجهی بر این موارد داشته باشد.
نتایج سلامت مطالعات قبلی که به بررسی کفش‌های داخلی پوشیده شده توسط جمعیت‌های خاص در معرض خطر افتادن یا زخم پا پرداخته بود، نشان می‌دهد که کفش‌های روزانه داخلی که آنها می‌پوشند دور از حد مطلوب است.
گزارش شده است که افراد مسن و کسانی که در معرض خطر افتادن به دلیل بیماری پارکینسون یا سکته هستند معمولاً دمپایی می پوشند یا به طور کامل بدون کفش در خانه می روند.
این برای افراد مبتلا به دیابت و سابقه زخم پا مشابه است و مهمتر از همه، کسانی که برای جلوگیری از زخم پا برای آنها کفش تجویز شده است، اغلب این کفش ها را در خانه نمی پوشند.
با توجه به دانش ما، هیچ مطالعه مبتنی بر جمعیت، کفش‌های مختلف پوشیده شده در فضای داخلی و عوامل مرتبط با آن را در یک نمونه بزرگ مورد بررسی قرار نداده است.
هدف این مقاله بررسی انواع کفش‌های سرپوشیده است که اغلب در سال قبل از بستری شدن در بیمارستان در جمعیت بزرگی از بیماران بستری استفاده می‌شود و نسبت این کفش که در سه دسته اصلی کفش قرار می‌گیرد: «کفش‌های محافظ»، «کفش‌های غیر محافظ» و “بدون کفش” بر اساس دستورالعمل های شناخته شده.
علاوه بر این، این مقاله به بررسی عوامل اجتماعی-دموگرافیک، وضعیت پزشکی، وضعیت پا و درمان پا در ارتباط با پوشیدن انواع و دسته‌های مختلف کفش داخلی می‌پردازد.
چنین اطلاعات مبتنی بر جمعیت که عوامل تعدیل کننده بالقوه در چنین استراتژی هایی را شناسایی می کند، ممکن است به پزشکان، محققان و سیاست گذاران سلامت عمومی کمک کند تا استراتژی هایی را هدف قرار دهند که خطرات بهداشتی مرتبط با کفش و بار مرتبط با آن را کاهش می دهد.
این مطالعه تجزیه و تحلیل ثانویه داده های حاصل از مطالعه بیماری پا در بیماران بستری بود که به تفصیل در جاهای دیگر [14، 15] و به طور خلاصه در زیر توضیح داده شده است.
شرکت کنندگان از پنج بیمارستان دولتی در کوئینزلند (استرالیا) انتخاب شدند. همه بیماران بزرگسال بستری به هر دلیل پزشکی و حداقل یک شب اقامت در بیمارستان واجد شرایط مطالعه بودند.
